dimecres, 28 de març del 2012

el lenguaje morse

ismael a tret un 10 al l'examen de mates.

.. ... -- .- . .-..   .-   - .-. . -   ..- -.   .---- -----   .-   .-.. .----. . -..- .- -- . -.   -.. .   -- .- - . ...

definiciones y ejemplos

STOP MOTION: es una tècnica d'animació que consisteix a capturar fotografies consecutives d'un objecte movent-lo una mica entre fotografia i fotografia de manera que visualitzant-les rapidament sembla que l'objecte es mogui.
 
Animació d'una moneda amb stop-motion.

MEME: es, en las teorías sobre la difusión cultural, la unidad teórica de información cultural transmisible de un individuo a otro, o de una mente a otra, o de una generación a la siguiente.

dimecres, 29 de febrer del 2012

Que podria hacer en el instituto para no aburrirme?

1.cetratrte en los estudios y no perderte quando te hablan.

2.si no quieres estudiar duerme.

3.portatrte algo mal.

4.ayudar a personas quando tu ya has acabado lo que tienes que azer.

5.hablar con el compañero de al lado.

6.hacer trabajos en ordenador.

7.hacer murales en grupo.

divendres, 17 de febrer del 2012

mi cosa a la que estoy hagarrado

Mi compañero diario y el que siempre va conmigo es mi reloj. Me marca todos los segundos, minutos y días y no se cansa que lo vaya mirando. Al contrario, se pone contento cuando le miro y cada 60 minutos, me silba.
Siempre va muy elegante: lleva un vestido azul adornado con unas manchas amarillas. Compañeros suyos se cambian de vez en cuando la vestimenta, pero tanto a él como a mi nos gusta como va.
A veces, si tengo que hacer una cosa muy importante le digo que me avise a una hora concreta, y él sin pereza y con mucha delicadeza me llama.
Solo nos separamos cuando me voy a dormir, y a la mañana siguiente al verme se abraza a mi muñeca de forma desesperada.
Su nombre es Calypso y lleva pintada una áncora en su frente.

la dulce luna dijo

Tengo varias cosas que no son simples bolígrafos, o…almohadones, o…mantitas,o…; sino que tienen cada uno de ellos (bueno, ..algunos) tienen su propio nombre, su carácter, sus peculiaridades; pero, hay una (y digo una porque si no se enfadaría y yo lo comprendo) que me ha conquistado hace mucho. Ella, se llama Pancha. La hizo llegar a mi vida, una de las personas que más me ha querido en este mundo, mi abuela Ascensión. Cuando me la puso junto a mi almohada, me dijo:”Se llama Pancha, nunca más tendrás miedo en la noche si estás a su lado”. Yo tenía seis años; desde entonces…mi osita, aunque ella no le gusta que le llame así; me ha acompañado en mi vida. Muchas veces, ha dormido conmigo rodeándome con su brazo derecho, juntando su hocico a mi cara y ronroneando una canción que, según ella, cantan las mamás osas en los largos días de letargo; pero,…quien se duerme, es ella y…, en seguida, me da la espalda y arrima sus posaderas suaves a mi cuerpo. Cuando se despierta, me da los buenos días y me dice: “querida nena a ser buena”.
Con el paso de los años, se ha vuelto un poco descuidada. Ya no se cambia de ropa tanto, sus michelines están muy pronunciados; eso sí, su carácter no cambia, siempre es cariñosa, dulce pero inflexible.
Ella le gusta una serie de televisión, cuyo protagonista se llama como mi hijo…y…¡oye, que no hay manera de que se la pierda!. Se sienta en el sillón que vibra (como ella dice), se pone su bocadillo al lado y a disfrutar…Cómo sera lo que la gusta que, cuando yo no estoy en casa, le dice a mi hijo…”¡Hala, chiquitín (un chaval con 14 años, os podéis imagnar)…vamos a ver qué te pasa hoy…con la Cayetana…”.
Como verás, estimado Javier, es todo un personaje. Le encanta viajar, me ha acompañado cuando he estado estudiando en Estados Unidos, también en otos países, porque…¡mira que le gustan los aviones…!, más que a un tonto los palotes. Ella, como Platero, es ..pequeña…peluda…suave…; pero, muy marimandona…y muy querida por mi y por mi hijo.
Ya no digo más de Pancha, que dice que violo su intimidad.

Maria Nicolau dijo

Bueno hay muchos objetos que forman parte de mi y de vida cuotidiana, que sin ellos un como qualquier otro, sería distinto.
Uno de estos objetos es un cojín que tengo en forma de corazón, me lo regalaron hará un par de años y lo aprecio mucho, no solo porque fue un regalo muy bonito sino porque pasamos muchas cosas juntos, ahora os lo cuento.
Él me da comodidad (es muy suave y esponjoso), siempre cuando estoy en mi cuarto mirando la tele, jugando a la consola, escuchando música o hablando por el chat con mis amigos, allí está siempre, sujetándome suavemente la espalda y compartiendo conmigo esos instantes.
Con el comparto sueños, cada noche al dormirme acaricia mi y conecta con mi subconsciente, que unidos estamos!
Él me da abrazos (bueno se los doy yo), a veces cuando llego estresada del intituto y necesito un poco de tranquilidad voy a mi cuarto y allí esta, encima de mi cama o de la silla, lo abrazo y me quedo dormida con el.
Mi cojín me alegra el dia, porque solo al levantarte lo ves, de ese color tan bonito, rojo pasión que te inspira tanto y con esa forma tan especial, forma de corazón…
Es perecto para mí, para una persona romántica y que le gusta estar cómoda al llegar a casa. Me encanta!
Pues bueno, supongo que ahora ya os he dado una idea de como es mi objeto más personal y imprescindible.

Sandra dijo

Cuando cumplí quince años, le pedí a mi padre que me regalara una guitarra acústica.
Hacia ya muchos años que iba a clases particulares para aprender a tocar este instrumento, y lo hacia con una guitarra que mi madrina me regaló cuando cumplí los nueve años.
Había vivido mucho con mi primera guitarra, pero quería evolucionar y adquirir otra.
Me hizo mucha ilusión tener otro sitio donde evadirme, pasar el tiempo y contar cosas sobre mi.
Mi guitarra acústica ya lleva algún tiempo descansando dentro de su confortable funda.
Debido al trabajo y al poco tiempo libre que tengo esta un poco abandonada y se siente un poco sola.
Es por eso que casi todas las noches la libero de su cama y la pongo entre mis piernas, para hacer sonar algunas notas y que así, se ponga contenta.
Es de color negro, brillante, le gusta descansar encima de mi cama, mientras yo reescribo letras olvidadas para luego crear melodías con sus delicadas seis cuerdas.
Le gusta que le haga cosquillas cuando pongo mis dedos entre el poco espacio que hay entre sus suaves, pero resistentes cuerdas.
También le encanta que la limpie y que de vez en cuando le ponga aceite, pues la verdad es que es muy coqueta!
Está feliz cuando descubre nuevas canciones que parecen no tener fin y cuando sus mágicas notas resuenan por toda la habitación.
Y también es cierto que tiene mucha paciencia y es muy comprensiva, pues siempre está a mi lado, intentado ayudarme.
Juntas hemos pasado largas tardes de soledad intentando descubrir un mundo nuevo, sin miedos ni vergüenzas, rumbo a las estrellas.

Josep Ll dijo

Mi bolígrafo de los exámenes es muy responsable. Sabe que tengo toda mi confianza depositada en él, que no debe agotarse durante el examen y distribuye la misma tinta durante todo el escrito mientras estudio. Por eso lo tengo siempre cerca de mí, en los apuntes, en el bolsillo, entre mis cosas en el bolso. Yo lo mimo, manteniéndolo tapado cuando no lo uso. Cuando lo destapo, se hincha, se sonríe por dentro de la tinta y parece que me pregunta “y ahora, ¿qué hacemos?”. Me susurra en el exámen la respuesta que hemos escrito el día anterior, sigue fiel los esquemas que los dos hemos memorizado y tenemos una relación de mutua confianza reconfortante, pero caduca. Cuando hoy acabe mi examen, ambos sabemos que ya no habrá causa de relación, y seguramente tendrá que estar con el resto de bolígrafos, ya que mi acompañante durante los días de ocio es mi lápiz de mina..

Andreea dijo

Sobre esta cosa hemos escribido en el ultimo examen.
Mi preferida mascota es my peluche, que es un osito muy bonito y lo tengo de cuando era pequeña.
Es el unico que sabe mis sentimientos y con el comparto todo los momentos, buenos o malos. También es mi compañero de dormir, de estudiar, etc.
Me qusta mucho comprarle roba o confeccionarle; antes, cuando estaba en Romanía le confeccionaba de muchas veces, a veces cortaba roba de mi o de mis padres y le hacía a él y mis padres casi que me matan cuando han visto que yo hacía, pero por mi mascota y se lo merece.

Víctor Montero dijo

Al igual que Lídia, mi compañero y mascota es mi reloj. No puedo pasar sin él, ya que me mantiene informado de la hora que és siempre que lo necesito. Siempre me acompaña adonde quiera que sea abrazado a mi muñeca izquierda. No se separa de mi ni para dormir, ya que si quiero saber la hora cuando es de noche, solo pulsando un botón, la oscuridad se desvanece y una ténue luz verde me deja ver sus números.
No hace mucho que lo tengo, ya que el anterior, el cual me acompañó desde el primer dia que empecé la ESO (fué un regalo de mi hermana, para que no perdiera el autobús), se rompió dejando de funcionar totalmente, cosa que me entristeció mucho.

soydelasafuerasdestemundo dijo

Pues yo tengo dos mascotas en una. Porque uno sin el otro no sirven para nada. Son mis patines. Hace como cinco años que nos conocimos. Al principio no nos caímos demasiado bien… Me hacía heridas en los pies porque decían que los apretaba mucho!
Pero al final hemos hecho buenas migas. Cuando estoy algun tiempo sin ponermelos, noto un cierto recelo por su parte, son muy frios y a veces ni me saludan.
También hemos viajado mucho juntos y siempre los he llebado a mi lado. Cuando estan de buenas, son tan cómodos! Me hacen correr por la pista sintiendo el aire que me acaricia la cara, siento como cada una de sus ruedas se adapta al suelo… Es una sensación única!

Patrícia dijo

Mi mascota en este caso podría ser mi agenda, donde me apunto cada día las cosas que tengo que hacer para que no se me olviden en ningún momento.
Cada día la miro unas quantas veces y ella aguanta mis miradas. Deja que le escriba todas las cosas que tengo que hacer y me es muy útil.

Marina M. dijo

Mi mascota preferida es mi ordenador nuevo. Le encanta cuando le acaricio con mis dedos sus teclas, negras y suaves, y le hace cosquillas. Se alegra cuando oigo música, siento como canta conmigo y se pone a bailar.
Se cansa cuando lo hago trabajar durante horas largas y duras, pero después lo dejo descansar durante un largo y tendido tiempo. Y lo alimento cuando tiene hambre. Me encanta su inteligencia y divertirme con él con sus programas y resolver sus problemas.

Mariona Vallespí dijo

Mi mascota preferida en este tiempo és mi bufanda!
Me acompaña por todos lados, y no me la quito de encima, me da calor, ternura y me lo paso tan bien con ella que ni me acuerdo que la llevo puesta.
No deja que el aire me moleste, ni que bichitos se me metan ni indecten mi cuello y siempre que estoy aburrida le encanta que acaricie y haga trenzitas en los hilos que tiene en cada punta.
És algo inprescindible para mi, sinó preguntadselo a cualquiera!

cuando_se_apaguen_las_estrellas dijo

Uno de mis amigos inseparables son los pendientes, descansan cada noche en una cajita, juntos, tengo muchos, de todos los colores y de todas las formas que puedas imaginar.
Por la mañana, cuando tengo que elejir cual me va ha acompañar durante todo el día, es un drama, no sé cual elegir.
Acabo cogiendo el que más bien queda con la ropa que llevo puesta.
Cuano entro en una tienda que tienen pendientes, me llaman para ser su amiga, saben que conmigo serán lucidos por la calle.
Me gusta tener esta clase de amigos, aunque algunos los pierdo.

esther dijo

Mi mascota es el raton del ordenador el se enfada porque dice que aveçes le mando mucha faena pero el sabe que le han fabricado para hacer eso i no se enfada.

Mónica dijo

Olvidada,abandonada,sumergida en polvo.Así está ahora mis silla. Entrecerrando sus ojos invisibles, sueña CON VOLVER AL PASADO. Sonríe, porque ya lo recuerda.
Cuando yo era modelo, posaba con ella ante la cámara digital. Algunas posturas la ponían verde, otras la hacían enrojecer. Era más paciente que mi abuela. Aunque a veces me revolviera y le clavaba los botones, se callaba como una chica dura.
Lo que más le gustaba era que me sentara como una señorita y así las dos parecíamos elegantes. Lo que más odiaba era que me apoyara sobre sus dos patas traseras. Hastiada de repetírmelo, un día me tiró. Dijo que era por mi bien futuro y yo asentí. La ilusa cree que no le guardo rencor.
Despierta. El sonido de un coche. Hoy vienen los basureros de mobiliario.
Mientras se la llevan, me mira, y la consuelo: la vida sigue.
Se gira, y añado: pero para ti no.
  • Share/Bookmark
Sobre esta entrada